مازندنومه؛محمد محمد خانی،گزارشگر و گوینده ی رادیو و تلویزیون مازندران:صبح زود از خونه زد بیرون.خودشو به سازمان رسوند، رکوردر صداشو برداشت و راه افتاد.

از این خیابون به اون خیابون،آخه باید مثل همیشه برای هفت-هشت تا برنامه ی رادیویی گزارش می گرفت.

هم علاقه مند بود و هم نیازمند،منظورم به کارشه. دیگه براش عادی شده بود؛ چی؟ خوب اینکه عده ای از مردم تا اون و میکروفنش رو می بینن،یاد چاله چوله های خیابون ها و آسفالت ناقص محله شون و گرونی های سرسام آور اجناس بقالی سرکوچه شون بیفتن و اون رو مسبب همه ی این ناهنجاری ها بدونن دیگه!

 بگذریم...با هر وضعیتی که بود گزارش هاشو گرفت.اومد تو اتاق ادیت و همه شونو آماده کرد.ساعت دیواری اتاق ادیت مثل برق می خزید. بازم یه 5 بعد از ظهر دیگه از راه رسید.

اینو که گفتم گوشه ای از ماراتن زندگیِ یک گزارشگرِ رادیوئه.این رو باید اولش می گفتم، اما حالا هم همچین دیر نشده.

دلم لک زده که یکی به ما گزارشگرای رادیو هم روز خبرنگار رو تبریک بگه،هیچکی نگفته تا حالا،انگار خبرنگار فقط باید قلم و کاغذ داشته باشه و مطلبش جایی چاپ بشه!خب ما هم رکوردر داریم،کاغذ داریم،قلم داریم،از مسئولا سئوال می پرسیم،میان مردم و مدیران می ریم،جلسه می ریم،نقد می کنیم،اما خب،مطلب مون چاپ نمی شه ، از رادیو پخش می شه!

به کی قسم،جماعت!ما گزارشگرای رادیو هم خبرنگاریم،مثل بقیه.کسی نمی خواد به ما تبریک بگه؟به من،به پیش کسوت هام،به غلامرضا علی نژاد،به کریم سلمان پور،به بهمن کلبادی پور،سید علی برهانی،عسگری امینی،محبوبه امیریان،بنت الهدی روشن بخش،ملیحه امیری،بهاره اسلامی و به بقیه همقطاران من در رادیو که مثل همه خبرنگارها تو زل آفتاب و در سرما و یخبندان میان مردم اند و دردها و مصائب اون ها را بازتاب می دن.

خبرنگارای عزیز کارِتون خیلی زحمت داره،خدا قوت،روزتون مبارک!برای سلامتی و خوشحالی همه تون دعا می کنم.

من و همکارای گزارشگرم در رادیو هم کاملا با سختی ها و مشکلات این شغل حساس-منظورم خبرنگاریه-آشناییم.

کار ما هم دقیقا همینه،به شما حق میدم که مارو به جا نیارید!آخه تنها زمانی که می تونیم همو ملاقات کنیم هفدهم مرداد ماه هر ساله که به مناسبت روزمون یه جشنی می گیرن و از بداقبالی،هیچ وقت گزارشگرای رادیو رو دعوت نمی کنند!

کارت هامون رو همش و به رسم سال های گذشته به آدرس اشتباه می فرستن،ما هم که عادت نداریم بدون دعوت جایی بریم،مجبوریم مثل همیشه از دیدن تون در اون جشن محروم بشیم!

البته خیالی نیست،شما که خوش باشید ما هم احساس خوشحالی می کنیم.مبارک باشه روز و لحظه لحظه ی زندگی و حضورتون.