مازندنومه؛یادداشت مهمان،علیرضا شهیری طبرستانی: این روزها شوراهای شهر سراسر کشور(مثل تهران، اصفهان و...) به مثابه پارلمان محلی، در اولین فرصت و به سرعت شهردارشان را انتخاب کرده، چرخ عمران و توسعه شهرشان را آرام و بی حاشیه به حرکت در آورده اند. دربابل اما چنین خبری به گوش نمی رسد.

می گویند روزها و هفته هاست که گزینه های زیادی را مورد بررسی قرار داده اند اما هنوز به نتیجه قطعی نرسیده اند.

این وضعیت بی ثبات و بینابینی، بسیار رنج آور و زیان بار است و مردمند که باید تاوان آن را بدهند. مگر بابل از تهران و اصفهان و کرمانشاه و تبریز بزرگتر است که اعضای شورای آن برای انتخاب یک شهردار، چنین وامانده اند؟

این درماندگی وناتوانی می تواند چند دلیل داشته باشد:

1- مشکلات شهر آن قدر پیچیده و زیاد است که کسی را یارای مواجهه با آن نیست و هیچ ابرمردی نمی تواند آن را حل کند.

2- درشهربزرگی چون بابل که خودش سفیر و وزیر و معاون وزیر و استاندار و مدیرکل و فرماندار و شهردار و... صادر می کند، قحط الرجال است و یک نفرپیدا نمی شود که بتواند سکان این کشتی به گل نشسته را به دست بگیرد.

3- خدای نخواسته، اختلافات درونی اعضای سیزده نفره شورای شهر بابل آن قدر عمیق است که قادر نیستند برسر انتخاب شهردار به تفاهم برسند.

4- زبانم لال، انتخاب شهردار و حل مشکلات عمومی مردم مظلوم شهربابل، دغدغه اعضای جدید شورای شهر نیست و همین که حضرات به آرزوی عضویت در شورا رسیده اند و ازاین نهاد مردمی ، کام گرفته اند، همه چیز تمام شده است!

به گمان بنده، هیچکدام از مفروضات بالا درست نیست. درست این است که اعضای شورای محترم شهر بابل، «اعتماد به نفس» کافی ندارند و سایه «حمایت مردم» را برسرشان احساس نمی کنند.