مازندنومه؛یادداشت مهمان،علیرضا شهیری طبرستانی: پس از آنکه آقای حاج محمدعلی عباسی به عنوان رییس شورای شهر بابل برگزیده شد، حرف وحدیث هایی در برخی محافل مطرح شد که قابل نقد و بررسی است.

ازقدیم گفته اند: «خلایق، هرچه لایق!» لابد یک اشکالی در کار ما «بابلی ها»هست که: 1- فرماندار شهرمان،یک نظامی می شود که تا قبل از این مسئولیت، اصلاً تجربه کار در وزارت کشور را نداشته و حتی یک روز، نه دهدار بوده، نه بخشدار و نه معاون فرماندار.

2- ریاست شورای شهرمان به کسی سپرده می شود که با توجه به سال ها تجربه در مقام بخشدار، معاون و سرپرست فرمانداری ، مدیرکل حوزه استانداری و... منطقاً می بایست فرماندار بابل می شد.

 3- رییس قبلی شورای شهر بابل(دکترحسن فلاح) یعنی کسی که حدود هشت سال سکان این کشتی به گل نشسته را در دست داشت، روحانی تحصیلکرده ای بوده که بیشتر در وعظ و خطابه و تدریس در دانشگاه مهارت داشت تا اصول مدیریت شهری.

به نظرمن دلیل این ناهمگونی ها وعقب ماندگی بچه های شهر از تاثیرگذاری درمرکز تصمیم گیری، آن است که طبقه شهرنشین عمدتاً نسبت به شهرشان احساس مسئولیت نمی کنند، انتخابات شورای شهر را جدی نمی گیرند، لیست نمی دهند، پای صندوق های رای نمی روند و... معمولاً عادت دارند در حاشیه ای بایستند، تماشاگر باشند، عیب و ایراد بگیرند و شکایت کنند.

این که نمی شود، برویم پشت گود بنشینیم و هی بگوییم: «بازاین ها آمدند شورای شهر را قبضه کرده اند!» یا « ازسیزده عضو شورای شهربابل( غیر از دو نفر)، بقیه شهری نیستند» یا آمار بدهیم که «ترکیب شوراهای قبلی هم،همینطور بوده، فلان کاندیدای شورای شهر از روستای محل تولدش( و روستاهای همسایه)، به سمت صندوقهای رای لشکر کشی کرده» و...و حرف هایی ازاین دست که خیلی قابل اعتنا نیست.

 ما اگر راست می گوییم، باید در هنگامه انتخابات، آستین همت بالا بزنیم و مثل همان روستاییان ، پرانگیزه و شاداب وارد صحنه رقابت شویم، لیست بدهیم، کاندیدای متخصص مورد نظرمان را به مردم معرفی کنیم و... درچنین صورتی است که می توانیم افرادی توانا و کارآمد را وارد شورا کنیم و خواسته هامان را(که نوعاً ازجنس رشد و توسعه شهری است) ازطریق آنان محقق سازیم.

البته شهری باشیم یا روستایی، فرقی نمی کند. اصل برپشتکار و سخت کوشی، داشتن تجربه ، تخصص و تعهد و مردم دوستی است .