مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، هوشنگ زحمتکش: زمانی که برای شهری نمادی را مثل بهارنارنج در نظر می گیرند، به یقین مسئولان بومی به تاریخ و موقعیت زیست محیطی و توانمدی ها و آداب و رسوم مردم آن منطقه توجه می کنند، چرا که نام گذاری و نمادگذاری از روی چشم و هم چشمی یا رقابت های قومی و باری به هرجهت، خود مبنایی برای افتراق و اختلاف خواهد شد.

هنگامی که این تدبیرها نایده گرفته شود، نشر و تبلیغ یک نماد شهری، با بازخورد های نامناسبی روبه رو می شود که یکی از آن ها همین بهارنارنج است.

استان مازندران به اندازه دریای خزر از مشکلات و محرومیت ها رنج می برد و از مهجوریت در حوزه های گردشگری، صنعت، کشاورزی، شیلات، باغداری و... برخوردار است که به یک برنامه راهبردی و چندساله برای پیشرفت و توسعه نیاز دارد. البته ظرفیت ها نیز در استان موجود است، اما تمام این مشکلات و ظرفیت ها از دید برخی مسئولان نادیده انگاشته شده،  به جای دلسوزی برای استان خود، به فکر موارد بی اهمیتی هستند.

یکی دو سالی است نماد بهارنارنج دستاویزی شده برای جدال لفظی بن مردم، مسئولان و حتی نخبگان دو شهر بزرگ مازندران؛ شهرهایی که در نام و نشان، بزرگتر از بهارنارنج اند، اما خود را به اندازه شکوفه های بهارنارنج کوچک کرده اند.

جنگ سردی که در لفاظی های محفلی و رسانه ای وجود دارد و برای تصاحب نام بهار نارنج به نام شهر خود، حتی کار را به توهین و ناسزاگویی نیز کشانده اند.

در فضای مجازی این نزاع و جدال پررنگ تر است و شهروندان هر شهر وقت می گذارند و ده ها دلیل و برهان می آورند که بهارنارنج مال ماست! هرکدام هم جداگانه جشنوراه بهارنارنج برگزار می کنند و در ابتدای شهرشان ، در بنرهای بزرگ نوشته اند: «به شهر بهارنارنج خوش آمدید»

البته این وسط عده ای بر این باورند بهارنارنج به شیراز تعلق دارد و تعدادی نیز می گویند ریشه و تخم بهارنارنج از سمنان به شهرهای دیگر برده شده و تو خود بخوان حدیث مفصل از این مجمل!

چند  سئوال:
1-    آیا بهارنارنجی که دو هفته بیشتر عمر ندارد و در بقیه ایام سال اثری از آن نیست می تواند نماد کاملی از یک شهر باشد؟
2-    آیا مشکل و اولویت حال حاضر مازندران بهارنارنج است؟
3-    آیا در مازندران گل ها و گیاهان دیگری مثل بنفشه، نرگس، پامچال، تی تی کاک و.. وجود ندارد که همه دنبال نام بهارنارنج برای خود هستند؟
4-    آیا اگر تمامی شهرهای مازندران نام بهارنارنج داشته باشد و اصلا استان ما به نام بهارنارنج نامیده و معرفی شود، اتفاق خاصی می افتد و آیه قرآن باطل می شود؟

مشکل ما این است که همواره به حاشیه ها فکر می کنیم و از اصل و مسایل کلان دور می افتیم. حتی نخبه ها و روشنفکران ما نیز گاه گرفتار این موضوعات حاشیه ای و بچگانه می شوند و هر کدام تلاش می کنند شهرشان را برتر و بالاتر نشان دهند، در حالی که تمام شهرهای مازندران شبیه هم و مشکلاتی نظیر یکدیگر دارند و در واقع شهر به معنای واقعی نیستند و به ده آبادنشده بیشتر مانا هستند! حالا این ده غیرآباد این همه تفاخر دارد؟


پایان سخن این که طلای معنوی مازندران، بهارنارنج نیست که برای تصاحب نامش جدال می کنیم. بد نیست کمی به آبروی مازندران فکر کنیم و این که اگر یک غیر بومی از این نزاع بی سرانجام شهری و نصب تابلوهای بهارنارنجی در دو شهر نزدیک به هم باخبر شود، در مورد ما چه فکر می کند؟!

صنایع دستی، جنگل، دریا، آداب و رسوم، تاریخ و ابنیه باستانی و فرهنگی و تاریخی همه و همه ظرفیت های استان ما هستند که ناشناخته مانده اند و نیازمند معرفی به مردم کشورند. ترافیک، زباله، بیکاری، ورشکستگی صنایع، بحران آب، مشکلات حوزه دامی و زراعی و... موضوعات مهم تری برای فکر کردن هستند تا بهارنارنج!

بهارنارنج برای همه ی مازندرانی هاست و زیباتر است که در سردر ورودی استان مان بنویسیم: به استان مازندران استان بهارنارنج خوش آمدید.

مطلب مرتبط:

جلوه گری نخل ها در شهر بهارنارنج