مازندنومه؛ سرویس سیاسی، سیامک حبیبی: حالا که یکسال از روی کار آمدن دولت تدبیر و امید گذشته است، قضاوت درباره آنچه در این بازه زمانی صورت گرفته و بررسی نقاط قوت و ضعف آن امکان پذیر تر است.

موارد متعددی در کارنامه یکساله دولت تدبیر وجود دارد که می شود آن را موضوع نقد و بررسی قرار داد؛ موضوعاتی نظیر سیاست خارجی، مذاکرات 5+1  ،عملکرد اقتصادی دولت و حتی موضوعات مربوط به مباحث فرهنگی موضوعات جذابی برای رسانه ها هستند، چرا که همگی از اهمیت بالایی برخوردارند.

یکی از نکاتی که هنوز در ارتباط با دولت به صورت یک ضعف باقی مانده، مساله ارتباط آن با رسانه ها و نوع انعکاس آن در رسانه های استانی است، به شکلی که بشود نام آن را بومی سازی رسانه ای کردن فعالیت های دولت در هر استان نامید.

یکسال پس از روی کار آمدن دولت یازدهم می شود نتیجه گرفت که این دولت در مقایسه با دولت پیش از خود حتی از حمایت بی چون و چرای صدا و سیما نیز برخوردار نیست. در چنین شرایطی انفعال دولت در ایجاد نشریات همسو با خود نیز جای تعجب دارد.

از ابتدای روی کار آمدن دولت حسن روحانی فضای رسانه ای در ایران تا حد بسیار زیادی رو به گشایش رفته است. در فضای مجازی رسانه های پر شماری متولد شده اند و بازار نقد های آزادانه رونق گرفته است، اما این رسانه ها به طور کلی دو خصیصه بارز دارند:

1-اصلاح طلب هستند و به نظر می رسد با هزینه از دولت نوپای یازدهم اهداف جناحی خود را دنبال می کنند.

2-مهمترین بخش از فعالیت رسانه ای خود را به افشای حجم تخلفات دولت گذشته اختصاص داده اند و کمترین توجه را به آنچه دولت صورت داده اختصاص می دهند.

در هر دوحال نتیجه ای که می شود از این دو خصیصه گرفت این است که جیب  دولت در بخش رسانه ای اش پر نیست. پس از تعطیلی روزنامه آسمان که عنوان نخستین روزنامه اعتدالیون را یدک می کشید(آن هم تنها پس از انتشار یک شماره)دولت مدت هاست تمرکز خود را به دو روزنامه ایران(ارگان رسمی دولت) و شهروند( محصول دولت گذشته ) اختصاص داده است.

اگر چه بر خلاف عملکرد ضعیف در رسانه های مکتوب، دولت در رسانه های مجازی تا حدی وضع بهتری دارد، اما نمی شود انکار کرد که طرفداران رسانه های مکتوب در قیاس با طرفداران رسانه های مجازی (خصوصا در شهر ها و استان های کوچک و محروم)بیشتر است.

«پایگاه اجتماعی دولت» هنوز هم دغدغه بسیاری از کنشگران سیاسی ست که تا کنون موفق به حصول  توافقی برای روی آن نشده اند.

با این همه دولت یازدهم می توانست(هنوز هم دیر نشده است) از فرصت 24 خرداد و تمایل جامعه به خودش برای ایجاد یک پایگاه اجتماعی بهره کافی را ببرد، اما همانطور که می دانیم یکی از شروط اصلی برای تحقق چنین ظرفیتی ایجاد رسانه های طرفدار گفتمان دولت نظیر آنچه پس از دوم خرداد از سوی اصلاح طلبان صورت گرفته است.

برای این منظور رسانه های موجود در استان ها ظرفیت بکری هستند که دولت می تواند از آنها برای رسیدن به اهداف خود استفاده کند.(امری که تاکنون گامی برای تحققش برداشته نشده است)

از سویی دیگر آنها باید به این نکته اساسی هم توجه کنند که بیان «حرف های عوام فهم» و نه عوام پسند تا چه اندازه می تواند در تسریع خواست دولت اثر گذار باشد.

بیانیه هفته گذشته چند رسانه مستقل که اتفاقا فصل مشترک فراوانی با دولت دارند مبنی بر عملکرد ضعیف دولت در ارتباط با رسانه ها خصوصا رسانه های مستقل، خبر از راه طولانی دولت در این زمینه دارد.