مازندنومه؛ سرویس سیاسی، ایرج نیازآذری: حمله به نمایندگان پایانی ندارد، چون همواره نهاد پارلمان محل تداخل منافع و نزاع جریان های سیاسی است. روند نقدها و حملات به نمایندگان طی روزهای انتصابات شتاب بیشتری می گیرد تا در منازعات سیاسی یکی پیروز شود و این رسانه رسانه است که محل انعکاس مواضع دو طرف ماجراست.

نمایندگان زمانی خوب هستند که برای شخص من ، گروه من، شهرمن منفعتی داشته باشند، وگرنه ناکارآمد، ضعیف و غیرموثر هستند. سیاه یا سفید دیدن، ملاحظات فردی و منفعت طلبانه موجب تحلیل نادرست در باره جایگاه نمایندگان می شود.

نمی خواهم بگویم که تمام رفتار، کردار، کنش و واکنش نمایندگان پیرامون وقایع و تحولات محیطی صدرصد درست و خالی از اشکال است، اما عقلانیت و انصاف ایجاب می کند در قبال یک پدیده یا حادثه، جوانب احتیاط و اعتدال را مدنظر قرار دهیم.

جدا از این هر یک از ما بنابر اطلاعات، منافع، تعلقات سیاسی و جغرافیایی نسبت به یک موضوع سوگیری و ذهنیت داریم و مفاهیمی مانند منافع ملی، امنیت ملی، سرمایه اجتماعی، ثروت ملی و مصالح ملی را در اولویت «پسامنافع فردی» و گروهی قرار می دهیم.

جامعه افراط و تفریط ما با« منطق فازی» ناسازگارهست وهمه چیز را« باینری» یا دودویی می بیند. درحالی که گفتمان اعتدال خارج ازمظروف سیاسی خود ریشه در منطق فازی داردیف عنی بین صفرتا صد بی نهایت گزاره را درخود جای می دهد.

دموکراسی غیرحزبی و پارلمان شهرستانی نمایندگانی را به خود می بیند که ملغمه ای از اندیشه های سیاسی و فکری آن را احاطه کرده و تا زمانی که مجلس از دل نظام حزبی بیرون نیاید، شرایطی بهتراز این نخواهیم داشت.

نگارنده این سطور به عنوان فردی که طی سالهای متمادی باکنشگران مختلف علمی، اجرایی، فرهنگی، مذهبی، رسانه ای، سیاسی و اخیرا پارلمانی زیست، مجالست و همکاری فراوانی داشته، حسب برخوردها، انتقادات و حملات د یواری کوتاهتر از نمایندگان ندیده است، به نحوی که کانه همه مقدرات این کشور به دست 12 مرد بهارستانی مازندران است و لاغیر! حال آنکه اینان منتخب و مظهرتبلور اراده یکایک ما هستند وضمن انتقاد سازنده به حمایت، انگیزش و همکاری احتیاج دارند.

محیط پارلمان و کار نمایندگی در شهرستان ها بسیار حساس، پرفشار و سخت بوده، تصمیم گیری و تنظیم متغیرهای مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و حقوقی به خاطر بازیگران پرشمارکه دارای تداخل منافع و تضاد سیاسی هستند، امری دشوار و سنگین است.

در نظام اداری و سیاسی کشورما هماهنگی بین دو معاون در یک سازمان پرمشقت است، چه برسد به نمایندگان چند شهر و هماهنگی با قوای دیگر.

دوباره تکرارمی کنم قصدم از این وجیزه دفاع مطلق یا بی عییب ندانستن برادرم یا سایر نمایندگان نیست، بلکه باور دارم نمایندگان به عنوان خبرگان و نخبگان منتخب ملت، سزاوار این همه کم لطفی نیستند، هرچند که نقد عملکرد و مواضع آنها را ضروری می دانم .

 متاسفانه بعضا حسب مجادلات سیاسی و منویات شخصی براحتی سرمایه های اجتماعی خود را چوب حراج می زنیم. به سرباز خط مقدم دفاع از منافع استان نیش می زنیم و او را با انتقاداتی غیرمنصفانه خسته می کنیم و برای تصاحب جایگاهش کشتی منافع و مصالح استان را سوراخ می کنیم. سدراه اقداماتش می شویم و بعضا مغرضانه با اوبرخورد می کنیم! در صورتی که اخلاق و انصاف تجویزحکم دیگری را می سزاید.

خوشبختانه قاطبه نمایندگان استان به عنوان ظرفیتی ملی مشغول خدمت و تلاشند و بیشترین تلاش را برای حداکثرسازی منافع استان به کارمی بندند، لذا با توجه جایگاه و نفوذ نمایندگان شایسته است نویسندگان و فعالان سیاسی بر مدارتعامل و زیست همگرایانه پافشاری نمایند.

در موضوع عزل و نصب ها و نظام انتصابات مباحث پرشمارحقوقی و سیاسی وجود دارد که هیچگاه به نقطه پایدار و تعادل نخواهد رسید، اما پاسخ به این پرسش سازنده خواهد بود که آیا نماینده به عنوان مظهر تبلور دفاع از منافع موکلان خود نباید در به کارگیری مدیران اظهارنظر کند؟

اگر مدیرکلی خدای نخواسته بخواهد مناسبات ناموجهی را در انتصابات دخالت دهد نماینده چه واکنشی نشان دهد؟

براساس قانون و ملاحظات حقوقی و سیاسی رابطه متقابل مجلس و دولت چنان پیچیده است که نمی توان اصل تفکیک قوا را براحتی در زمین اجرایی و سیاسی اجرا کرد. آیا می شود فرماندارراه خودش را برود و نماینده مسیر دیگری طی کند!؟ و مثال های فراوانی ازاین دست.

لذا در کنار اصل تفکیک قوا اعتبار سیاسی مجلس ایجاب می کند دولت و مجلس رابطه حسنه ای با یکدیگر داشته باشد. مقایسه تطبیقی رابطه بین دولت احمدی نژاد با مجلس و دولت اعتدال با پارلمان نهم سندی متقن و نزدیک بر داوری ماست.