خوب به خاطر دارم حرف های یک قهرمان کشتی را که وقتی خبرنگار تلویزیون از او پرسید: اگر در یک چهارراه ماشینی جلوی شما پیچید و راه تان را گرفت، چه می کنید؟ جواب داد: صبر می کنم تا برود. وقتی خبرنگار با سماجت پرسید: اگر آن راننده به شما بی احترامی کرد و ناسزا گفت چطور؟ آن وقت این قهرمان المپیکی و جهان پاسخ داد: می خندم و باز هم از ماشینم بیرون نمی آیم. وقتی ناسزاهایش تمام شد می رود.
آقای مهرداد اولادی! اگر چه این قهرمان کشتی نگفت چرا از ماشینش بیرون نمی آید تا با فرد خاطی و هتاک برخورد کند، اما برای ما معلوم است که او شان قهرمان جهان و المپیکی اش را بالاتر از این می داند که سر چهار راه با کسی گلاویز شود. چون او می داند که مردم بارها و بارها او را در لباس تیم ملی کشتی دیده اند. بارها و بارها دیده اند که پرچم کشورشان به احترام او به اهتزاز درآمده و سرود ملی ایران برای قهرمانی اش نواخته شده است. مردم و هواداران ورزش، او یا هر قهرمان ملی را این چنین دیده اند و این چنین دوست دارند که ببیند.
آقای مهرداد اولادی!
این قهرمان محبوب کشتی، هم قد و بالایش از آن دوست زانتیا سوار شما درشت تر است و هم بازوهایش ستبرتر از آن دوست زانتیا سواری حرف می زننم که دیروز در خیابان آفریقا از ماشین پیاده شد و با عصبانیت به سمت پیرمرد مسافر کشی هجوم برد که به پارک دوبله شما اعتراض کرده بود. پیرمردی که حتی از ماشین خودش بیرون نیامد اما شما – آقای مهرداد اولادی – مجبور شدید که با شلوارک از ماشین پیاده شوید تا این دوست عصبانی تان را بغل کنید و ببرید داخل زانتیای خاکستری رنگ که خدای نکرده اتفاق بدی برایتان نیفتد.
آقای اولادی، بازیکن خوب پرسپولیس، مرد جوان و ملی پوش آینده!
می دانید آن چند نفری که در پیاده روی خیابان آفریقا به حرکات دوست شما و خودتان نگاه می کردند پس از رفتن شما درباره او و شما چه گفتند؟
کاش می شنیدید و رفتار خودتان را با آن قهرمان محبوب کشتی مقایسه می کردید! شما از روزی که لباس ملی به تن کرده اید باید ظرفیت های پوشیدن لباس ملی را هم کسب می کردید. همین طور انتخاب دوستان تان. همه باید معیارهایی داشته باشند که حتما علی پروین می داند. از او بپرسید تا راهنمایی تان کند وگرنه شلوغی های تهران بهترین جا برای دفن استعدادهای جوان خام و مجهول شهرستانی است.(koshti به نقل از جهان فوتبال)