مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، ربابه حسین پور: باز هم ناباورانه دفتر زندگی جوان دیگری در میان بهت و سکوتی سنگین بسته شد و باریکه راه گهرباران، یک بار دیگر در پی بی تفاوتی مسوولان قربانی گرفت.

تا حالا حوادث این جاده- جاده مرگ و به قولی جاده آخرت- را به نقل از دیگران روایت کردم، این بار اما خود شاهد عینی ماجرا بودم!

چند روز پیش تصادف وحشتناکی بین یک دستگاه پراید و موتور به دلیل لبه بیش از 30 سانتی جاده رخ داد، شدت تصادف به حدی سنگین بود که جوان 29 ساله به سمتی پرتاب شد و پای او قطع و به سمتی دیگر در میان کانال پرآب و مملو از بوته های تمشک گم شد.

جوان بخت برگشته با آمبولانس به مرکز درمانی فرستاده شد و اهالی دنبال پای قطع شده می گشتند تا شاید بتوان آن را پیوند داد، غافل از اینکه آن بیچاره شدت جراحات را طاقت نیاورد و لحظاتی بعد جان سپرد.

مرگ دردناکی بود، مادر پیر این جوان بر سر و سینه می زد، باورش نمی شد جوانش تصادف کرده، آخر همین چند سال پیش شوهرش را در همین کوره راه مرگ، بر اثر تصادف از دست داده بود و فرزندانش بی پدر شده بودند و اینک بی پسر هم شد.

گریه و ناله های بی امان این مادر پیر و رنجدیده بغض هر رهگذری را می ترکاند، زخمش ناسور بود، کسی جرات نمی کرد به او بگوید امیدی به زنده ماندن جوانت نیست و....

در میان فریادها و گریه های این مادر رنجور یاد سخنان نماینده جوان شهرمان افتادم که به وزیر راه حین بازدید از محور گهرباران گفته بود: «من پدرم را در این جاده از دست دادم» و وقتی وزیر متعجبانه نگاهش کرد، دامادی ادامه داد: «همه زنان و مردان این دیار خانواده من هستند و با هر مرگی گویی خانوده خودم را از دست می دهم، لذا باید چاره ای اساسی برای تعریض این محور اندیشید تا بیش از این شاهد تلفات بیشتر نباشیم.»

  وزیر راه باورش نمی شد که وضعیت راههای روستایی در مازندران تا بدین حد دهشتناک باشد و تاکنون فقط در محور گهرباران بیش از 200 نفر کشته شده باشند.

شاید نمی دانست که جاده گهربارانی که متاسفانه بر اساس تصمیمات غلط مسوولان وقت راه فرعی درجه دو قلمداد شد از گذشته تاکنون خدمات ملی ارائه می دهد، البته گویی آن زمان هنوز چشم آقایان به سواحل بکر و زیبای منطقه نیفتاده بود تا چنین تصمیم نابخردانه ای نگیرند و تبعاتش این چنین دامنگیر کشاورزان زحمتکش و مظلوم منطقه نشود.

این گونه تصمیمات نابجا چنان داغی بر دل اهالی منطقه نشاند که سرد شدنش ممکن نیست. چگونه مادری ثمره زندگیش را که با رنج و مشقت و مرارت فراوان بزرگ کرد و در آستانه دامادی بود، یا شوهر و تکیه گاه محکم زندگیش را فراموش کند و یا آن خانواده ای که دختر و نوه اش را از دست دادند و یا خانواده دیگری که مرگ تنها پسرشان را در این جاده دیدند و یا فرزند خردسالی که بازمانده تصادفی وحشتناک و شاهد مرگ تمام اعضای خانواده اش در این گذرگاه مرگ است و ....

 باید برای محور گهرباران از منابع ملی هزینه شود، چرا که خدمات ملی ارائه می کند، البته در این راه محمد دامادی بسیار تلاش کرد تا بودجه ای برای تعریض مسیر باقی مانده جذب کند. گویا در نشست با مدیر کل بنادر و دریانوردی در شهریور سال گذشته مبلغ 20 میلیارد ریال برای تعریض 28 کیلومتر باقیمانده این جاده که با تردد بیش از حد ماشین های سنگین نهادهای صنعتی و دریایی روبرو است، اختصاص یافت و پس از بحث و بررسی های طولانی، مقرر شد سازمان بنادر و دریانوردی در فاز اول و سال گذشته دو میلیارد از منابع اعتباری جهت تعریض این جاده هزینه کند و فیلی –مدیرکل نگهداری راه و ابنیه فنی وزرات راه- هم متعهد شد که این وزارتخانه قیر لازم برای آسفالت مسیرهای تعریضی را تامین کند. اما ظاهرا این قصه سر دراز دارد و تا اجرایی شدن وعده ها همچنان باید تلفات بی شماری داد.

شاید مقصر مردم این منطقه هستند که نجابت به خرج می دهند و مثلا" مسیر را بر روی خودروها به ویژه خودروهای سنگین نمی بندند، جلوی مسوولان که برای بازدید می آیند معترضانه حق طلبی و دادخواهی نمی کنند و با آرامش و نجابت هر بار وعده مسوولان را خوش باورانه و امیدوارانه می پذیرند.

کاش مسوولان هم برای این همه نجابت اندکی حرمت قائل بودند و خودشان را درقبال جان جوانانی که بی گناه قربانی می شوند مسوول می دانستند.

گرچه فراوان در این خصوص مطلب نوشتم اما باز می نویسم تا شاید یکی بیدار شود...

کفشهایم را می پوشم و در زندگی قدم می زنم، آن قدر می روم تا صدای پاشنه هایم گوش ناامیدی را کر کند، خوب می دانم که گاهی کفشها، پاهایم را می زند، می فشارد و به درد می آورد اما من همچنان خواهم رفت....

*مطالب مرتبط:

درد کمی نیست

فریاد درگلومانده

یکی به داد برسد