مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، سیده زینب جلالی، کارشناس ارشد حوزه زنان و خانواده: تجاوز جنسی نوع خاصی از خشونت علیه زنان است که به طور تخمینی در 9 مورد از هر 10 مورد گزارش نمی شود.

همه زنان بدون توجه به سطح اجتماعی، فرهنگی، سن، پوشش، مذهب و در آمد در معرض  این نوع از خشونت قرار دارند.

هراس از قربانی شدن یکی از مولفه های ذهنی زنان است که از کودکی به صورت پنهان و آشکار در وجود او نهادینه می شود. این احساس ناخوشایند درمیانسالی سبب افسردگی و بروز بیماری های روحی و روانی بسیاری در زنان می شود. به خصوص زمانی که اخباری از این قبیل در جامعه منتشر شود.

با وجود تمام نگرانی های زنان، در بین عوام جامعه دو بینش غیر منصفانه در مورد تجاوز به عنف وجود دارد:

1- اینکه زنان خود اسباب قربانی شدن خود را فراهم می آورند و اساسا مقصرهستند. این قبیل دیدگاه ها این تصور را تقویت می کنند که کسی به زن "نرمال "و محترم تجاوز نمی کند.

2- در مقابل این بینش، نگاهی دیگری در جامعه وجود دارد که تجاوز از سوی مردان  را یک اختلال روان شناختی دانسته و مقصر را عامل بیماری مردان می داند. در حالی که در  اغلب اوقات تجاوز مستلزم میزان قابل توجهی برنامه ریزی قبلی است و در واقعیت، تجاوز حادثه ای "خود انگیخته"نیست.

پژوهش های انجام شده در خصوص علت تجاوز نشان می دهد عوامل مختلفی از جمله ارزش های فرهنگی، دستورالعمل های جنسی( که به طور آشکار و پنهان در نهادهای جامعه پذیری به افراد القا می شود) و  آشفتگی اجتماعی  در بروز آن نقش اساسی دارند.

افزایش نابرابری های جنسیتی، افزایش طلاق، کاهش ازدواج و افزایش نرخ بیکاری از عوامل اجتماعی هستند که بستر وقوع جرم تجاوز به عنف را فراهم می آورند.

راهکارهایی مانند ارتقای سطح آگاهی و توانمند سازی زنان، آموزش برابری انسانی دو جنس و احترام به حقوق یکدیگر از بدو جامعه پذیری پسران و دختران، ایجاد حساسیت مناسب در رهبران سیاسی –مذهبی، حقوقدانان، کارکنان اجتماعی، معلمان، پلیس و... در طولانی مدت برای حذف خشونت علیه زنان ضروری به نظر  می رسد.

در کوتاه مدت نیز کمک به قربانیان بالفعل یا بالقوه خشونت جنسی، در اختیار گذاشتن خدمات مشاوره ای و حمایت قانونی و همچنین اجرای دوره های دفاع شخصی از سوی سازمان های دولتی و غیر دولتی می تواند در کاهش این خشونت ها موثر باشد. 

در پایان باید گفت دولت تنها زمانی می تواند از زنان در برابر تجاوز حمایت کند که زنان خود جزیی از دستگاه حکومت برای قانون گذاری علیه تجاوز و تنفیذ قوانینی که وضع می شود باشند.