مازندنومه؛ سرویس سیاسی، محمداسماعیل بخشی سورکی: هفته دفاع مقدس امسال هم آغاز شد. جمهوری اسلامی ایران در 31 شهریور 59 مورد حمله هوایی و زمینی رژیم بعث عراق قرار گرفت و این در حالی بود که تنها 19 ماه از آغاز پیروزی انقلاب اسلامی گذشته بود.

 آنچه شاید برای بسیاری از جوانان و سیاسیون جالب باشد، توجه به این نکته است که در تمام این هشت سال بین سه تا پنج درصد مردم ایران در میدان مبارزه حضور داشتند.

آمارهای ارائه شده توسط بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش ها دفاع مقدس نشان می دهد که در پایان جنگ بیش از 190 هزار نفر از مردم کشته و همچنین بیش از 672 هزار نفر مجروح شدند.

آنچه باز از بین تحلیل این آمار به وضوح نقش خود را نشان می دهد حضور روحانیون در جهاد و پیشتازی این قشر در عرصه مبارزه با ظالم بود، به گونه ای که در تحلیل های آماری تعداد شهدای روحانی بیش از 33 هزار نفر ذکر شده است که در قیاس با سایر اقشار، بیش از 12 برابر شهید تقدیم انقلاب کردند.

همچنین 88 مسیحی، 18 کلیمی و 9 زردتشی نیز در عرصه دفاع از میهن اسلامی جان خود را فدا کردند و 2 هزار تبعه غیر ایرانی نیز با حضور در جنگ از تمامیت کشور و حق مظلوم دفاع نمودند.

پیروزی در دفاع مقدس با هدایت بنیان گذار جمهوری اسلامی و با همدلی و وحدت ملت در حالی رقم خورد که مبارزان ایرانی در جنگ با تکیه بر نیروی ایمان و اعتماد به قدرت لایزال خداوند، آنچه در توان داشتند خالصانه به میدان آوردند تا پیروزی اراده های پولادین در هشت سال ایستادگی و مقاومت شکل گیرد.

شاید دلیل چشم و چراغ بودن خانواده های شهدا از منظر امام راحل و رهبری نیز همین باشد که در آن زمان، معرفت حضور در جبهه ها توسط این شهدای عزیز به خوبی درک شد و این دین تا پیروزی نهایی جبران شدنی نیست.

امروز اما داستان رزمندگان عرصه های دفاع شاید اندکی تلخ و شنیدنی باشد. در روسیه، چین، ژاپن و همه کشورهای اروپایی و امریکایی نماد مبارزان جنگ های جهانی و سربازان مدافع کشورهای مذکور در بهترین میادین شهرها و روستاها نصب می شود تا مردم با دیدن تندیس این مبارزان، از بزرگی و جانفشانی آنها قدردانی کنند و نسل های آینده این کشورها نیز با دیدن این نمادها از گذشته ی مردم فداکار سرزمین خود آگاه شوند. این مهم اما شاید در ایران آنگونه که باید پاسداشت نمی شود.

یاد ما از رزمندگان عرصه های دفاع مقدس معطوف به هفته دفاع مقدس و یا مناسبت های خاص است و این یادگاران زنده ی عرصه های دفاع، در حصار فراموشی های روزمره مردم با گمنامی روزگار می گذرانند.

گاهی بی مهری ها از این نیز فراتر می رود، قتل سیاسی و ترور شخصیت شاید بدترین نوع مخالفت و تخاصم با افراد باشد. امروز شوربختانه باید اعتراف کرد که بسیاری از یادگاران و جانبازان دفاع مقدس به دلیل حمایت از تفکر خاص و یا حمایت از یک نامزد خاص در انتخابات، حتی از ابتدایی ترین حق اجتماعی خود محروم هستند.

رزمنده ای که در سال های جنگ بصیرت داشت و با زمان شناسی در جبهه های حق علیه باطل حضور می یافت، امروز متهم به بی بصیرتی، تساهل و یا ارتباط با بیگانگان می شود.

جالب تر این جا است که امروز عده ای از خاطرات جنگ می گویند که نه سن و سال شان به جنگ می خورد و نه در جبهه ها حاضر بودند.

بسیاری از جانبازان سرافراز هم با برچسب های سیاسی هم از میدان به در شدند و هم خانواده و فرزندان شان از حقوق قانونی و حقه ی ایثارگران محروم ماندند.

این اقدام شاید دستاوردی از دوره ای باشد که عده ای بدون در نظر گرفتن شان بزرگان نظام، بی محابا تاختند و اخلاق و انسانیت را مذبوح قدرت و سیاست کردند.

برخی انقلابیون چند آتشه امروز به قول شهید چمران تنها زمانی حقانیت شان اثبات خواهد شد که درعرصه کارزار دیگری درافتند، چنانچه آن شهید بزرگ می گفت: "زمانی که شیپور جنگ نواخته شود، فرق بین مرد و نامرد تشخیص داده می شود."

آنها روزی تمام دار و ندار و زندگی و خانواده خود را گذاشتند و بدن هایشان هدف تیر و ترکش و گلوله های دشمن شد و با ایستادگی خود بر تبعیت از دین و امر ولایت صحه گذاشتند، ولی امروز عده ای آنها را ضدولایت و دین می خوانند.

هفته دفاع مقدس است؛ دروغ نگوییم، برچسب نزنیم، با هم باشیم، به یکدیگر احترام بگذاریم و انقلابیون حقیقی و نشاندار را کنار نگذاریم.