مازندنومه؛ سرویس سیاسی، حسین برزگر ولیک چالی، مدرس دانشگاه: مسایل و مشکلاتی که امروز شهروندان اکثر شهرها به ویژه مراکز استانها بالاخص ساری با آن روبرو هستند از جمله توسعه بی رویه شهر(فروش تراکم)، مشکل ترافیک و رفت و آمد، آلودگی محیط زیست(بحران زباله)، بالابودن هزینه های زندگی(طبقات فرودست و کمتر برخوردار)، وجود ابهام و ناشفافیت مالی ،آسیب های اجتماعی ناشی از حاشیه نشینی در مناطق پیرامونی و... همچنین ابهاماتی و شایبه هایی که اخیرا در خصوص نبود شفافیت مالی مدیریت شهری ساری و ظهور و بروز برخی تخلف ها و کژکارکردی ها توسط اعضای شورای شهر به خاطر موضع گیری منفعلانه و متمتعانه اکثریت اعضای شورای شهر، به طور طبیعی این سوال را مطرح کرده است که آیا چنین مسایلی در مدیریت ادوار گذشته شهرهم وجود داشته است؟

برای برون رفت از این مشکلات با توجه به تجربیات سایر شهرهای بزرگ و حتی کشورها چه راهکار و راهکارهایی در پیش روی مدیران شهری وجود دارد؟

اگر در حدود چهار دوره از شکل گیری شورا، اصول صد و صد و هشت فصل هفتم قانون اساسی به طور کامل اجرا شده بود و در این مدت و با ابتنا به تجربیات بشری در چارچوب مدیریت واحد شهری؛ مردم به طور واقعی برمدیریت شهری نظارت داشتند(نه آن که مدیریت شهری تقدیس و تطهیر شود)، امروز شاهد چنین مسایل و مشکلاتی در ساری نبودیم که حجم بزرگی از بدهی ها و تعهدات شهرداری بر زمین بماند.

مبحث مدیریت شهری بحثی طولانی است. شورای شهر در ایران اگرچه سابقه حدود16سال دارد، اما در اروپا یک سابقه200ساله دارد. کسانی که در این شهرها زندگی می کنند می دانند چگونه اداره شهر مثل عقربه های ساعت تنظیم شده است.

در حقیقت مناسبات مردم با مدیریت شهری کاملا روشن تعریف شده است. در این شهرها مردم عوارض شهری که پرداخت می کنند به طور شفاف در جریان پول پرداختی خود هستند اما در شهر ساری مردم در این دوره نمی دانند دریافتی ها و پرداختی های شهرداری (درآمد-هزینه)به طور دقیق و واقعی چقدر است؟

حتی اعضای شورای شهر هم جرات نمی کنند طرح سوال کنند. می گویند ما فقط به کا ر و تلاش و پیگیری فکر کمی کنیم تا مبادا به شیشه قطار مدیریت توسعه شهر ساری، سنگی پرتاب شود!

باید به سمتی حرکت کنیم که با پذیرش مدیریت واحد شهری همه کارها به مردم سپرده شود و مردم نظارت و اشراف بیشتری بر مدیریت شهری داشته باشند. اما اینجا ساری(راه یافتگان به شورای چهارم)در نقد و نظر را بستند تا کسی نداند و نپرسد که در شهر چه خبر است ؟

تردیدی نیست اهورایی دانستن مدیریت شهری و طراحی و نمایش تصنعی توهم توطیه از سوی مدیران دستگاههای اجرایی علیه مدیریت شهری با هدف فرار از پاسخگویی، شفافیت و مسئولیت اجتماعی است.

فشار و ضرورت شهرنشینی، گسترش شتابان شبکه اطلاعات و ارتباطات، تمرکززدایی و گذار از جامعه موقت و کوتاه مدت به جامعه پایدار و مدنی و حاکمیت مردم بر سرنوشت (نه شکل گیری لوی جرگه ها) زمینه تغییرات سریع شرایط و فرصت ها و چالش های جدیدی را پیش روی شهروندان قرار می دهد. این روند، زمینه تقویت شفافیت و جلوگیری از فساد را در مدیریت شهری فراهم می سازد.