مازندنومه؛ سرویس سیاسی، لطف الله آجدانی، مورخ و پژوهشگر تاریخ: در گستره تاریخ تحولات اجتماعی و فرهنگی ایران زمین، آن چه را که از آن به عصر طلایی فرهنگ و تمدن ایران اسلامی یاد کرده اند، نتیجه و نشانه گزاره هایی چون عقلانیت و اعتدال و دستاوردهای درخشان عقلانیت و اعتدال ورزی است.

گزاره هایی سترگ در سپهر فرهنگ و تمدن فروزنده و پر فروغ که آن گاه و آن جا که با فشار و قهر و غلبه افراطیون عقلانیت ستیز و عقلانیت گریز، تعطیل و یا کم فروغ شد، راه جزم اندیشان و افراطی گرایان و خشونت طلبان فکری و سیاسی و فرهنگی در جامعه هموار شد. راهی که آغاز بیراهه ای برای جامعه ایرانی و انحطاط و زوال بسیاری از مظاهر فرهنگ و تمدن پرشکوه و طلایی ایران اسلامی بود.

 تلاش ها و تکاپوهای گهگاه جامعه ایرانی در ادوار و مقاطع مختلف تاریخی به ویژه در عصر قاجار و مشروطیت در ایران برای بازگشت عقلانیت و اعتدال به عنوان حلقه مفقوده و غایب بزرگ در سرگذشت تلخ اندیشه و فرهنگ و سیاست در ایران، انعکاسی از نیاز تاریخی ایران برای ضرورت حاکمیت عقلانیت و اعتدال است؛ ضرورتی که در عصر انقلاب اسلامی با تلاش های اصلاح طلبانه خاتمی و اعتدالگرایانه  آیت الله هاشمی باز تولید شد.

در چنین شرایطی از فراز و نشیب ایران در کشاکش جبهه متحد اصلاحات و اعتدال از یکسو و  جبهه افراطی گری از سوی دیگر، پیروزی حسن روحانی در سال ۹۲ و استقرار دولت تدبیر و امید در ایران به اراده و با آرای مردم، نشان داد که ایران  و ایرانیان تشنه عقلانیت و اعتدال و تدبیر امید بخش برای عبور از تنگناهای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است‌.

از این رو پیروزی دکتر روحانی در انتخابات یازدهمین دوره ریاست جمهوری اسلامی ایران در سال ۹۲ پیروزی یک شخص یا یک گروه و حزب سیاسی نبود؛ بلکه در واقع پیروزی حضور گفتمان و رویکرد اعتدال و ضرورت اصلاحات و مطالباتی بود که رویکردهای افراطی گرایانه مایل و قادر به پاسخگویی به آن نبوده و نیست.

دکتر روحانی و هم اندیشان و همکاران او در دولت یازدهم نشان داده اند که به رغم بسیاری از موانع و محدودیت ها و بی مهری های مخالفان افراطی، می خواهند و می کوشند تا به دور از هیاهوها و جنجال های پوپولیستی و بدون هیچ جنگ با عالم و آدم، با استفاده از تدبیر و حکمت در راه تسهیل و تسریع پیشرفت و توسعه ایران در حوزه های مختلف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی در عرصه های داخلی و بین المللی بپویند و چشم به عزت و اقتدار ایران و مصالح نظام و منافع ملی دوخته اند.

دولت تدبیر و امید نشان داده است که دولت برنامه ریزی های کارشناسانه و مدیریت علمی است و نه دولت تصمیم گیری های یک شبه و یک ساعته ی منجر به وعده های توخالی و هزاران پروژه ناسنجیده و ناتمام که هنوز نظام ، دولت و ملت در حال تاوان دادن آن بی تدبیری ها هستند.

روحانی و دولت او چراغی از عقلانیت و اعتدال را برافروخته اند که به رغم طوفان افراطی گری، نشان از بارقه تدبیر و امید برای ایران و ایرانیان دارد. چراغی که بدخواهان افراطی گرا و اعتدال ستیز و عقلانیت گریز  در آرزو و امید برای خاموشی آن بسر می برند. از این رو ۲۹ اردیبهشت ۱۳۹۶ و رقابت های انتخاباتی دوازدهمین دوره ریاست جمهوری اسلامی، بار دیگر شاهد رقابت اعتدالگرایی و افراطی گری خواهد بود. رقابتی که در آن،  اصلاح طلبان و اصولگرایان معتدل با حمایت از روحانی برآنند تا نشان دهند که نمی توان از روحانی عبور کرد زیرا ایران و ایرانیان نیازمند اعتدال و اعتدال نیازمند ر‌وحانی است.

از این رو به نظر می رسد با توجه به ضرورت تداوم گفتمان اعتدال در جامعه و نقش مهم آن در حفظ مصالح نظام و منافع ملی در چارچوب منویات مقام معظم رهبری؛ در ۲۹ اردیبهشت ۹۶ بار دیگر با پیروزی جریان اصلاحات و اعتدال و حضور دوباره روحانی تا سال ۱۴۰۰، پایان این قرن، متعلق به اعتدال و تدبیر و امید برای ایران و ایرانیان خواهد بود.