مازندنومه؛ سرویس سیاسی، ولی اله پاشا، روزنامه نگار: جدایی طلبان در غرب مازندران، حالا که موفق به تشکیل استان مازندران غربی نشده اند، درصددند رامسر را به گیلان پیوند بزنند! در همین راستا مسئول و سخنگو هم تعیین کرده اند.

آن گونه که شواهد و قراین نشان می دهد، مطالبه ای تحت عنوان "تاسیس استان در غرب مازندران" به پیش از انقلاب بر می گردد.

بر اساس همین شواهد، تنکابن را می توان پیشگام این مطالبه قلمداد کرد.

بعد از انقلاب و شرایط ناشی از آن موجب شد تا این مطالبه حدود دو دهه در محاق قرار گیرد اما مجددا از نیمه دوم دهه هفتاد و با ایجاد فضا و شرایط تازه و نیز افزایش سطح آگاهی جامعه، توسعه سیاسی، حقوق شهروندی، مطالبه گری و احیای شوراهای اسلامی، درخواست تاسیس استان در غرب مازندران رنگ و بوی تازه ای گرفت و از حالت پراکنده و تک گویی، به مطالبه عمومی تبدیل و با تشکیل شوراها به عنوان نهادی مردمی، از سوی این نهاد پیگیری شد.

🔹در دروه های دوم و سوم شورای شهر، مجموعه ای متشکل از شوراهای اسلامی شهر، بخش و شهرستان در غرب مازندران، با حضور جمعی از فعالان علمی، فرهنگی و سیاسی منطقه با حمایت نمایندگان غرب استان، با عنوان "مجمع شوراهای اسلامی غرب مازندران" جهت پیگیری تاسیس استان تشکیل شد.
این ستاد به صورت دوره ای و هر بار به میزبانی یکی از شوراهای شهر در غرب مازندران تشکیل جلسه داده و دبیرخانه ای نیز برای این منظور با مرکزیت شورای شهر نوشهر دایر شد.

از آنجایی که برخی از خبرنگاران منطقه نیز در این مجموعه حضور داشتند و با دبیرخانه ی آن همکاری می کردند، در چند مورد ماحصل نشست ها، تصمیمات و مکاتبات با مقامهای مسئول استانی و کشوری در قالب ویژه نامه ای گردآوری و چاپ و منتشر شد.

از عمده برنامه های این مجمع، برگزاری همایش در شهرهای غرب استان بود.

نمایندگان وقت غرب استان -به غیر از احمدناطق نوری که نظر و نگاه روشنی نسبت به این موضوع نداشت و به قولی نظرش ممتنع بود- دیگر نمایندگان منطقه پای کار بوده و با حضور در جلسات و همایش ها، مجمع را حمایت و همراهی می کردند.

نقش شوراهای شهر نوشهر،نور، چالوس، تنکابن و کلاردشت در این موضوع پر رنگ تر از سایر مناطق بود و از آن سو شهرهای محمودآباد و رامسر کمتر رغبت نشان می دادند چرا که محمودآباد به جهت موضع نماینده وقت و نیز نزدیکی به مرکز استان و رامسر نیز به دلیل وجود اشتراکات فرهنگی و زبانی با گیلان و نزدیکی با این استان و اینکه اصولا الحاق به گیلان را مفیدتر می دانستند، تمایل چندانی برای همراهی با مجمع نشان نمی دادند.

➕کلیدی ترین انگیزه ای که موجب شد این مجمع از سوی شوراهای اسلامی غرب مازندران که نمایندگان مردم محسوب می شوند تشکیل شود،عبارت است از:

⬅️توزیع ناعادلانه امکانات مادی و معنوی بین شهرستانهای شرق و مرکز استان با منطقه غرب استان

⬅️بهره نگرفتن از نخبگان و نیروهای توانمند اجرایی منطقه در پست های کلان شامل مدیران کل و معاونین استاندار

⬅️سرازیر کردن نیروهای تازه کار و توصیه ای از شرق و مرکز استان به عنوان مدیر در ادارات غرب استان

⬅️تمرکزگرایی در خصوص امکانات و پروژه های بزرگ و زیربنایی در شرق و مرکز استان و رهاسازی و عدم تخصیص بودجه به پروژه های غرب استان

⬅️دوری مسافت شهرهای غربی استان با مرکز(ساری) برای مراجعه شهروندان غرب استان به منظور پیگیری امور اداری و تحمیل هزینه و نیز بروز خسارات مالی و جانی متعدد در این مسیر

⬅️احساس تبعیض مابین شهروندان غرب استان با سایر نقاط به عنوان ارباب رجوع از سوی پرسنل ادارات کل و سایر نهادهای مستقر در مرکز استان

⬅️توجیه ناپذیری مرکزیت استان در ساری به دلیل جدایی گلستان و قرار گرفتن آن در نقطه شرقی مازندران

⬅️تبدیل شدن درخواست تاسیس استان در غرب مازندران به عنوان مطالبه ای عمومی...

🔹یکی از راهکارهایی که برای رفع مشکلات و انگیزه هایی که گفته شد، اتخاذ شد، تشکیل "فرمانداری ویژه" در برخی نقاط استان بود که در غرب مازندران فرمانداری شهرستان تنکابن مشمول این قاعده شد.

هدف از ایجاد فرمانداری ویژه که جایگاه فرماندار را تا سطح معاون استاندار و مدیران ادارات را نیز معاون مدیرکل ارتقا می دهد، تمرکز زدایی و تفویض اختیار بوده است، اما واقعیت آن است که این مساله از حرف و کاغذ فراتر نرفته و در عمل هیچ اتفاقی که کارگشا باشد و مشکلی از مشکلات مردم حل کند، صورت نپذیرفت. چرا که اگر غیر از این بود، مطالبه مردم این منطقه مبنی بر "تاسیس استان در غرب مازندران" در حد زمزمه و تک نوازی باقی می ماند و تبدیل به ارکستر منسجم و جمع خوانی نمی شد.

🔹ضرورت و فواید انسجام و یکپارچگی استان مازندران با اشتراکات فرهنگی و تاریخی مردم این خطه بر کسی پوشیده نیست اما پاک کردن صورت مساله ها و نبود اراده ای قوی برای رفع مشکلات، کارد را به استخوان و کار را به جایی کشانده که مطالبه مردم رامسر از تاسیس استان و ماندن در این گردونه فراتر رفته و جدا شدن از پاره تن، ریشه و شاخه خود و پیوند خوردن به شاخه استانی دیگر را طلب می کنند!