موج سرمای امسال كه منطقه را فرا گرفته است باعث شده كه گاز برخی از استان‌های كشور قطع شود، یا كاهش فشار چنان باشد كه زندگی عادی امكان‌پذیر نشود. البته قطع واردات گاز تركمنستان بر شدت مشكل در استان‌های گلستان و مازندران افزوده است. ب

اید زحمات دولتمردان را برای كاهش مشكل قدر دانست ولی پرسش مهمی قابل طرح است : چرا گرفتار این زحمت شدیم كه برای جمعی از مردم خوب ما طاقت‌ فرساست؟ به ویژه برای مستضعفانی كه قدرت انعطاف كافی ندارند تا خود را با وضعیت سخت پیش آمده تطبیق دهند.

 ساده‌ترین پاسخ مقصر دانستن موج سرما و عهدشكنی كشور همسایه است. ولی واقعیت آن است كه طی سال‌های طولانی گذشته به انگیزه مقدس كمك به رفاه مردم و كاهش بی‌عدالتی منطقه‌ای، همچنین به انگیزه غیر الهی جلب رای بیشتر در انتخابات، بر طول شبكه‌های گازرسانی افزوده‌اند.

 آخرین مورد آن تصمیم ماه پیش مجلس است كه با حمایت جدی دولت همراه بود : تصویب 950 میلیارد تومان (یك میلیارد دلار) برای گسترش لوله‌كشی گاز روستایی. طی این سال‌ها كه افزایش مشتركان خانگی و صنعتی با شبكه‌گذاری تشویق می‌شد و قراردادهای صادرات شكل می گرفت، به طور متناسب برای تولید گاز سرمایه‌گذاری نمی‌شده است؛ یعنی در مورد این بی‌تناسبی تصمیمات و اقدامات، دولت‌ها و مجلس‌های پیشین باید پاسخگو باشند.

گرچه این دولت و مجلس نیز در این میدان رفتار چندان متفاوتی نشان نمی‌دهند. قطع گاز فقط به مصرف‌كنندگان آسیب نمی‌رساند، بلكه با قطع گاز صنایع، اشتغال و تولید را كاهش می‌دهد و با قطع گاز صادراتی به تركیه به اعتبار ما در تجارت خارجی نیز صدمه جدی وارد می‌كند. اگر بخواهیم از این حادثه عبرت بگیریم باید در تصمیم‌گیری پیرامون بودجه عقل و علم را بیشتر به كار گیریم و با مردم صادق‌تر باشیم.

درد و رنج امروز مردم شمال و غرب كشور و آسیب‌هایی كه همه ملت از آثار ضد تولیدی و ضد تجاری این وضع در آینده متحمل می‌شوند ثمره رعایت نكردن عقل و تدبیر در گذشته و تسلیم شدن در برابر فشار سیاسی برای آغاز و ادامه طرح‌های حساب نشده است.

حالا هم نمونه‌های تكان دهنده‌ای داریم كه در آینده زیانهایش آشكار می‌شود به عنوان نمونه، اینكه برخی نمایندگان مجلس یا رئیس جمهور در سفرها مرتباً قول تاسیس كارخانه پتروشیمی می‌دهند، مشكل آینده را در صنعت پتروشیمی و تجارت محصولات آن خواهد ساخت. خط لوله غرب در آبان 1381 از عسلویه تا مهاباد تصویب شد. قرار بود 5 واحد پتروشیمی تا بهمن امسال 1386 تمام شود.

با فشارهای سیاسی، خط 1600 كیلومتری انتقال اتیلن غرب به 2100 كیلومتر و تعداد واحدها از 5 به 12 افزایش یافت. خط لوله در سال پایانی وعده داده شده (1386) تنها 50 درصدش انجام شده و در بین واحدها بهترینش واحد كرمانشاه است كه 35 درصد پیشرفت داشته است.

قصه تاسف‌بار این ماجرا را جداگانه باید خواند. گزارش‌های كارشناسی بسیاری حاكی از آن است كه این طرح به اهدافش نخواهد رسید و برخلاف انتظار مردم به شكل فعلی اشتغال زیادی فراهم نخواهد ساخت.

به رغم این حقایق دولت تصمیم گرفته است كه خط لوله اتیلن شرق را نیز بكشد و از خط مركزی نیز گفتگو می‌شود! اگر عبرت‌گیری از درد و رنج مردمی كه به قطع گاز مبتلا شده‌اند وجود داشته باشد، تجدیدنظر در چنین پروژه‌هایی و عوض كردن روش تصمیم‌گیری سیاستمداران است.

اگر امروز ما مسئولان گذشته را مقصر می‌خوانیم كه چرا حساب نشده گام زده‌اند، در آینده نیز ما در مقابل همین پرسش قرار خواهیم گرفت. البته حساب‌كشی خدا دقیق و پاسخگویی در آخرت بسیار طاقت فرساست.(alef)