بازار نظرسنجی و تحلیل های عجیب و غریب درخصوص انتخابات گرم و داغ است.

به عنوان نمونه نظرسنجی هائی که اعلام می شود نشان از آن می دهد که یکی از کاندیداها با فاصله از دیگران جلوتر می باشد و به همین خاطر عده زیادی نام آن را نظرسازی نهاده اند تا نظرسنجی.

در ایران به ندرت افراد پیدا می شوند که نظرحقیقی شان را بگویند.حکایت این نظرسنجی ها و تحلیل ها حکایت آن انسانی است که درخانه اش را می زنند و پاسخ می دهد اینجا کسی نیست. این "اینجا کسی نیست" گفتن وی دلیل بر بودن وی است.

از طرف دیگر تحلیل هائی که از انتخابات نیز می دهند حکایت از آن دارد که برخی از کاندیداها به خاطر برنامه ریزی هائی که در این چندسال داشته اند یا به خاطر وجوه شخصیتی که دارند، از بخت و اقبال بیشتری نسبت به دیگر کاندیداها برخوردارند. و به همین خاطر نام این تحلیل ها را موهومات می گذارند و خطرناک آن است که با مقدس نامیدن این موهومات، حقیقت ذبح شود. حکایت این تحلیلها و نظرسنجی ها در داستان زیر گویاتر است:

پادشاهی پسر خود را به جماعتی اهل هنر سپرده بود تا او را از علوم نجوم و رمل و غیره بیاموزند. آن پسر با تمام کودنی استاد شده بود.

روزی پادشاه انگشتری در مُشت گرفت. فرزند خود را امتحان کرد که بیا بگو چه در مُشت دارم. گفت آنچه داری گِرد است و زرد است و سوراخ است.

گفت نشانه هائی که دادی راست بود. پس حُکم کن چه چیز در دستان من است.

پسر گفت می باید غربیل باشد! پدر گفت با این همه علم نمی فهمی که در مشت غربیل نگنجد؟

عده ای حرص و اصرار زیادی در آوردن عجایب و غرایب دارند و اگر گفته شود شتری پرید خوش تر دارند از اینکه بگویند شتری دوید و خواب و خیال را بر مستندات ترجیح می دهند.