با درود به شما، جناب آقای گلستانی گرامی و ارجمند، کوشش شما در سرودن سرایش هایی سره به زبان مادری ستودنی ست و باید آن را ارج نهاد و امیدوارم که این راه پر رهرو باشد. استدلال شما و همفکرانتان در بیان چرایی اشتراک واژگان فراوان دو زبان مازنی و سنسکریت، این پرسش را به میان می آورد که اگر تشابه ما به سنسکریت تنها به خاطر داشتن نیای یکسان هست؛ پس چگونه زبان مازندرانی تا این اندازه به خویشاوند بسیار دورش همانند هست؟ چرا هیچ یک از زبان های فارسی باستان، میانه، دری، فارسی نوین، پهلوی و حتی زبان های محلی ایرانی همچون کردی، لری و غیره چنین همانندی و شباهت را به سنسکریت نشان نداده اند؟ مگر این زبان های بومی همانند زبان ما از زبان فارسی کهن زاده نشده اند؟ پس چرا این زبان ها واژه های سنسکریت ندارند؟ چرا فقط زبان شمالی ها در خود چندین واژه سنسکریت دارد؟ مگر می شود که من به پسرعموی پدربزرگم بیشتر از خود پدربزرگم به همان فرد شباهت داشته باشم؟ آیا نباید زبان فارسی باستان به سنسکریت بیشتر از زبان مازندرانی شباهت داشته باشد؛ چون نیای مشترک نزدیک تری دارند؟ پس چرا این اندازه واژگان سنسکریت که در زبان ما هست؛ در آن زبان ها نیست؟ اگر بود؛ در کتاب های کهن باید نشانی از این واژگان دیده می شد. مردم ما که پیوندهای شناخته شده ای با سنسکریت زبان ها نداشته اند که واژگانی را از زبان این مردم وام گرفته باشند؛ پس وام گیری منتفی ست. آیا یگانه دلیل آن اشتراک، ریشه داشتن زبان ما در زبان سنسکریت نیست؟ آیا انبوه نام روستاهای قلمرو مازندران باستان از شرق ساری تا واپسین روستاها در جنوب ساری به زبان سنسکریت و وجود خاندان های بریمانی، اندرامی و کاست کاردرها در روستای کولا در کنار بریمانی ها، نمایانگر تاریخ دگرسان این سرزمین و زبان متفاوت نام گذاران بومی این سرزمین نیست؟ آیا زمان آن نرسیده که هویت راستینمان را از هویت تحمیلی برساخته در فرایند ملت سازی پسا مشروطه بازشناسیم؟

ایشکا را واژه کهن و ریشه دار اوستایی دانستن و استناد به این دیرینگی، دلیلی بر اصالت داشتن آن در زبان مازندرانی نیست. این استدلال شما بر این پایه استوار است که زبان مازندرانی یکی از شاخه های زبان پهلوی بوده که در گذر زمان و در پی جدایی جغرافیایی سخنورانش، به شکل امروزی آن دگرگون شده است. در حالیکه بسیاری از واژگان اصیل و نژاده زبان مادری ما با تلفظ و کاربردی بسیار نزدیک به اصل آن در زبان سنسکریت توسط درویشعلی کولاییان ریشه یابی و رمزگشایی شده اند که هرگز نه در زبان فارسی نوین، باستان و میانه و نه در هیچ یک از زبان های کهن ایرانی یافت نشده اند و تنها در زبان سنسکریت معنا و هویت یافته اند. خواندن کتاب ها و مقاله های ایشان را به شما پیشنهاد می کنم.

• مهران گلستانی ماچک پشتیپاسخ به این دیدگاه 6 2
  دوشنبه 18 فروردين 1399-1:38

  و سرانجام باید بگویم تا ایشکا را نخواندید با این باورمندی ۱۰۰% دیدگاه تان را بدین گونه مفرمایید چرا که نمی دانید ایشکا چیست و کیست .و زمانی می توانید داوش داشته باشید که ۱- ایشکا را خوانده باشید و دریافته باشید۲- زبان شناس باشید۳-برای درواخ کردن گفته هایتان تزده و گواهی درستی داشته باشید که دارای بُن مایه باشد.۴-تنها به فرهنگ نامه ی تبری و چندتا نوشته از مهربان درویشعلی کولاییان هم بسنده نکنید.و باز هم یادآور می شوم ایشکا را نیک بخوانید تا نیک دریابید!!!
  پایان

  • پاسخ به این دیدگاه 8 2
    شنبه 30 فروردين 1399-1:40

    براوو
• مهران گلستانیپاسخ به این دیدگاه 7 5
  دوشنبه 18 فروردين 1399-0:19

  مهربان یوسفی ، نسک و نوشته های مهربان درویشعلی کولاییان را خواندم و بسیاری از زبان ها از آلمانی بگیر تا سانسکریت را خواندم و پژوهش های میدانی چندین ساله داشتم. مهربان کولاییان کوشش دارند تا زبان ما را نیک بشناسانند و اندیشه ی ایشان ستودنی است وانگهی ایشان نه خداوندگار واژه شناسی و زبان شناسی اند و نه گمانه های ایشان را می توان با هازِش ۱۰۰% گفت درست و نزدیک است .پیوند زبانی را هم در درازنای سده ها و هزاره ها باید نگریست به ویژه واژه های با ریشه ی هند و اروپایی. از این که با رویکرد شما رو به رو می‌شوم خرسندم ؛وانگهی امیدوارم که با دانش زبان شناسانه سخن گفته باشید.امیدوام که داوش شما درست و بی کم و کاست باشد . شاد و پایدار باشید

1- اسکیجه - معنای ثبت شده برای آن در فرهنگ پنج جلدی تبری سکسکه است .
در اینجا گویا از کتاب شعری که به این واژه موسوم شده است این پیا م نقل می شود : آب رفته بایدبه جوی بازگردانده شود ! در پاسخ باید گفت ، این آرزو مصداق امری محال است ، اما می شود فهمید این آب از کجا به چه مقدار و به کجا می رود و یا به کجا می رفته است ، فقط همین !!
2- تکو - به معنای کارگر نیست همانطور که کاربرد (تکو ها )به جای (کارگران ) غلط و نادرست است . تکو ، تحقیر آمیز است و در تداول عامه به یک نفر که کمک کار و کم سن وسال است گفته می شود .
3- واژه " ایشکا " واژه غریبی است . شاید از زبان مردم روستای ماچکه پشت این واژه شنیده شود که به احتمال دگرگون شده واژه مصطلح در زبان فارسی " عیشگاه " است . این که این واژه فارسی قدیم و در زبان پهلوی است حرفی بدون سند و نا درست به نظر می رسد .

• مهران گلستانی ماچک پشتیپاسخ به این دیدگاه 6 3
  سه شنبه 5 فروردين 1399-15:7

  با درود . سپاس از شما. بایسته است یاداور شم که این واژه ، واژه ای من دراوردی و خودساخته نیست ونکه این واژه با همین چم در زبان اوستایی هستی دارد.افزون بر این ، استاد ملایری هم از این واژه این گونه می فرمایند:
  واژه عشق هم ریشه در واژه‌ی “ایشکا”ی اوستایی دارد و پارسی است. محمد حیدری ملایری در جستاری چگونگی این دگردیسی را به خوبی روشن کرده است.(ن.ک. درباره واژه عشق)
  
  پساوند این واژه نیز واژه ویشکا به چم بیشه و جای سرسبز است که بر همین آهنگ است
  
  درود جهان آفرین بر تو باد
  خم چرخ گردان زمین تو باد